Mijn laatste blogpost!
In de laatste week probeerde ik nog het maximum uit mijn buitenlandse stage te halen. Ik gaf mijn laatste wiskundelessen en het wiskundeteam van de KOTU school was meer dan tevreden over mijn stage. Ook in de Swallow gaf ik mijn laatste lesjes. Voor project kunstvakken wou ik hen graag een uitdaging geven door een hele les rond mime te werken. De leerlingen moesten dus de hele tijd muisstil zijn. Wonder boven wonder had ik deze les goed aangepakt en buiten wat gegiechel en verwondering hoorde ik geen woord. De leerlingen waren trots dat ze slaagden in de opdracht. In de LO les besloot ik dat ik voor de laatste les wel even moest bezwijken voor de wekelijkse smeekbede's van de jongens om alsjeblieft te mogen voetballen. De jongens speelden voetbal, de meisjes een lokaal spelletje genaamd 'Blessing Ball'. Ik vervoegde me bij de meisjes en leerde hun spel kennen. Eigenlijk is het een beetje de Gambiaanse versie van tussen 2 vuren maar dan veel simpeler. (BACO A8 & ICOM 4.4) Op donderdag haastte ik me na schooltijd snel naar huis. We zouden mijn haren terug een Gambiaanse toets geven en aangezien het vorige keer 8 uur duurde wou ik er liefst zou snel mogelijk aan beginnen. In een goeie 6 uur was ik klaar en waren de vlechtjes terug. Serra, you did a great job! Terwijl ik het openbaar vervoer nam kwam ik een hele stoet van auto's tegen. Dit kun je goed zien op de foto's. Er was een verkiezingscampagne aan de gang en alle aanhangers van de man die ze steunden reden er in busjes achter. De busjes waren volgepropt, mensen zaten op de daken van de busjes, hingen uit de ramen,... Eén gekke bedoening. (ICOM 2.4) Op vrijdag was het een emotionele dag. Mijn laatste dag in de Swallow. De Mikado duurde extra lang deze keer. Elke klas had wel iets te zeggen tegen de belgische student die in zijn klasje les had gegeven. Omdat ik in alle klassen les heb gegeven kreeg ik dan ook extra veel tekeningen en knuffels. Sommige kindjes hadden zelfs een armbandje voor mij mee! Superlief!! Mijn hart brak wel toen een kindje me vertelde dat ze die week 100 dalasi (ongeveer 2 euro) van haar mama gekregen had om eten te kopen en ze van dat geld ook een armbandje had gekocht en dus iets minder gegeten had. Ook al hebben de mensen hier bijna niks, ze zouden je alles geven. Ze zijn zo rijk in hun hart. (ICOM 2.9) 'S avonds was dan onze laatste Move2gether activiteit. We gaven de vrouwen een gezonde maaltijd en bereiden een hele fruitschaal die de vrouwen met veel plezier naar binnen speelden. Er stond ook een pedicure op het programma en ik gaf nog een korte workshop rond mime. Na Move2gether besloten we om onszelf te verwennen en namen we een taxi huiswaarts. Gelukkig dat ik een taxi nam, toen ik thuiskwam stonden mijn Gambiaanse vrienden me al op te wachten. Ik moest me snel klaarmaken want we zouden zo snel mogelijk vertrekken naar een huwelijksceremonie. Eerst gingen we naar het huis van de bruid. Daar was een groot feest aan de gang en konden we even met de bruid spreken. Ze was net haar kleedje aan het wisselen. Dat is hier heel frequent. Op een trouwfeest in Gambia wisselt de bruid zo'n 5 keer van kleedje, sommige zelfs 8 keer! Dit omdat ze op de vele foto's die gemaakt worden zo veel mogelijk verschillende outfits willen showen. Echte fashion queens dus :) Later gingen we naar de plek waar de ceremonie zou plaatsvinden. De bruid en bruidegom werden afzonderlijk naar deze plek gebracht en hier kregen ze elkaar voor de eerste keer te zien. (ICOM 2.5 & ICOM 3.4) Op zaterdag had mama Isa een beachparty georganiseerd. De hele Gambiaanse familie kwam met ons mee naar het strand, zelfs papa Lai die altijd druk aan het werk is kon zich een groot uur vrijmaken om het feest bij te wonen. We picknickten op het strand en genoten 's avonds van een heerlijk kampvuur. Zondag bezocht ik samen met robby en 3 van mijn Gambiaanse vrienden het dorpje Biam. Dit dorpje ligt meer landinwaarts waardoor de hitte ons al snel tegemoet kwam. Een tussenstop om even een cola te halen was dus heel welkom. In Biam woont de familie van Ebrima en Mohammed, dit is het dorp waar ze zijn opgegroeid en ze gaven ons maar al te graag een rondleiding. Ik bezocht de school waar ze les hadden gevolgd toen ze klein waren, en ze namen me mee naar een 'heilige plek'. Toen ze op school zaten kwamen hele busjes met toeristen om een pot te bekijken. Deze pot zou heilig zijn, het was een echt bedevaartsoord! Het verhaal gaat dat niemand de pot kon opheffen of verplaatsen of omdraaien. De pot zat vroeger muurvast. Er was een gat in de pot en iedere dag als de mensen gingen kijken zat het gat op een andere plek. Ze geloofden dus dat hier een magische kracht aan het werk was. De dag van vandaag kun je de pot gewoon verplaatsen of draaien, de kracht heeft hem verlaten. In het dorpje komen zo goed als geen toeristen. Ik nam dan ook een deel van de kleurboeken en potloodjes, puzzels,.. mee die ik had ingezameld. Ze waren allemaal super blij met hun nieuw speelgoed. De kindjes wouden me de hele tijd aanraken en streelden me alsof ik hun huisdier was. Grappig was dat ze de hele tijd naar hun handjes keken om te zien of ze ook blank zouden worden! De bevolking vroeg me ook vaak of ze met mij op de foto mochten! Het was voor hen echt speciaal dat een blank meisje hun dorp kwam bezoeken. Er viel me ook nog iets op aan mijn omgeving. Hier in de dorpjes zag ik in elk huis grote geplastificeerde foto's van Gambianen uithangen. Ik vroeg waarom deze foto's hier hingen, in het dorpje waar wij verbleven had ik ze nog nooit gezien. Ik kreeg te horen dat deze mensen de stichters van het huis waren. Veelal de grootvader of overgrootvader van het gezin. Om de ouderen te eren en hen niet te vergeten hangen hun portretten dus voor altijd in het huis. (ICOM 2.4 & IOCM 2.5 & ICOM 3.4) De laatste dag maakte ik mijn valies en gaf Robby me een lift naar de luchthaven. Hij kocht hier een auto omdat hij beslist heeft om in september/oktober al zeker voor een jaar of langer terug te komen. Saul stopte vroeger met werken om mee te komen naar de luchthaven, Baai een van mijn beste vrienden uit de straat moest zeker ook mee en onderweg stopten we nog om Youssef op te pikken die ook zijn taxiritten even staakte om me uit te zwaaien. Onderweg kwam ook Bouba even uit zijn huis om op straat te gaan staan tegen dat we daar zouden passeren. Ik heb veel vrienden gemaakt en ze wouden me allemaal gedag zeggen. Ik kreeg zelfs nog enkele armbandjes en een ketting! Dan was het moment aangebroken om afscheid te nemen en met het einde van mijn internationale stage laat ik ook een stukje van mijn hart achter. Ik heb enorm genoten van deze stage, het land, de cultuur en alle lieve mooie mensen die ik leerde kennen. Gambia zit voor altijd in mijn hart!
2 Reacties
Nu ik terug in België ben heb ik eindelijk de kans om alle filmpjes die ik maakte op mijn blog te plaatsen!
De afgelopen 2 weken heb ik me meer gefocust op de lokale bevolking en ging ik de grens over naar Senegal. Er waren 2 weken paasvakantie, het ideale moment om dus even tijd te nemen om dieper in de cultuur te gaan. Ik begon de week met het wassen van mijn kleren. Het blijft een werkje dat steeds terugkeert en ik verlang echt wel tot ik ze weer aan mijn mama en de wasmachine kan overhandigen. Pas nu je zelf moet instaan voor je was, merk je hoeveel tijd dit in beslag neemt. En zeker op de Gambiaanse handwas manier. De werksters in het gezin waar wij verblijven, doen de was altijd door voorovergebogen te staan met hun rug. Wat een heel slechte houding is. Ik ging hierover met hen in gesprek en ze vertelden me dat dit voor hen de meest comfortabele manier is. Ze probeerden ook even de westerse manier, om door de knieën te gaan in plaats van voorover te buigen. Omdat ze dit niet gewoon zijn voelde dit raar aan. Ik was dus niet verwonderd toen ze me vertelden dat ze rugklachten hadden. (ICOM 2.6)
Je kunt tussen de foto's ook zien dat ik wat meer foto's van de omgeving geplaatst heb. Op 1 van de foto's is duidelijk te zien hoe erg het met het afval gesteld is. En dit soort plekken zijn helaas geen uitzondering.. Het gastgezin vertelde me dat er deze week Tradefair was. Tradefair is een soort festival waar je eten en leuke spulletjes kunt kopen. Kleine zelfstandigen van over heel Gambia komen hier samen om hun waren te verkopen. Je kunt het vergelijken met een avondmarkt bij ons. Ik merkte meteen een groot verschil tussen de verkopers die op Tradefair stonden en de andere verkopers op de lokale marktjes. Deze verkopers klampen je niet aan, en willen je niet de hele tijd in hun shop lokken met mooie praatjes. Ze lieten me op mijn gemak rondkijken en probeerden me niet om te praten om toch iets te kopen. Ik kon dus rustig nog enkele souvenirtjes shoppen voor het thuisfront. (ICOM 2.5) Ik kreeg ook de tip om eens de populairste boekenwinkel van Gambia te bezoeken. Timboektoo, originele naam, bevind zich op zo’n 15 minuutjes rijden van waar wij verblijven. Omdat mijn voorliefde uitgaat naar theaterteksten en poëzie maakte mijn hart dan ook een vreugdesprongetje toen ik een hele collectie van Shakespeare zag staan. Ik snuffelde er wat rond en kon niet buitengaan zonder me een klassieker aan te schaffen. Het boek is een bundel van de bekendste werken van Shakespeare. Denk: Hamlet, Midzomernachtsdroom, Romeo en Julia, King Henry,… Het leuke vind ik dat het boek helemaal in het Engels geschreven is. In deze originele taal komen de rijmpjes en interessante woordkeuzes beter tot zijn recht. (ICOM 1.4) Ondanks de vakantie blijft het move2gether project toch doorlopen. Omdat er maar 6 vrouwen kwamen opdagen kon de geplande sportcompetitie niet doorgaan. Ik kreeg dus extra veel tijd om met de vrouwen aan de slag te gaan. We werkten rond roltransformatie (later, als het internet me gunstig is komen hier leuke filmpjes van online). Het blijft me steeds verwonderen hoe de vrouwen enthousiast zijn en helemaal mee gaan in de theaterlessen die ik hen voorschotel. (ICOM 2.2) In het weekend was het tijd om mijn haar uit te vlechten. Ik zal mijn haren opnieuw laten invlechten vlak voor mijn vertrek naar België. Ondertussen vind ik deze stijl leuker dan mijn eigen haar! Ik merkte dat, de tijd dat ik de Gambiaanse haarstijl droeg, meer respect kreeg van vrouwen in de straat. De afgelopen weken waren er maar weinig vrouwen die me begroeten, maar sinds ik het haar draag merk ik een verandering. Ze spreken me aan en geven me complimentjes. Ze zien dit als een soort teken dat je een van hen bent. (ICOM 2.5) We bezochten ook de vismarkt in Tanji. Eens je het dorpje nadert ruik je het al van op afstand. De vis die niet meer gebruikt kan worden of rot is wordt er zomaar langs de straat gesmeten en dat zorgt uiteraard voor een geurtje. Eenmaal we dichter bij de zee kwamen zagen we de vele vissersboten. De vis werd in een grote kuip gegooid en zo liepen ze met de kuipen op hun hoofd rond. Wat verder op het strand waren alle standjes van de verschillende vrouwen. De man jaagt op de vis, de vrouw verkoopt de vis. (ICOM 2.5) Omdat mijn Gambiaanse vrienden moesten gaan bidden in de moskee nabij kreeg ik een stoeltje aangeboden in een plaatselijk winkeltje. Niet veel later kwam een vrouw die iets wou kopen. Ze dacht dat ik de eigenaar was, gelukkig spreek ik al een paar woordjes wolof en kon ik haar uitleggen dat de eigenaar zich in de moskee bevond om te bidden. Het bidden is hier heel ingeburgerd. 5 keer per dag bidden ze hier. Het gaat gepaard met een heel ritueel. 3 keer de handen en armen wassen, 3 keer de voeten en benen wassen, 3 keer het hoofd wassen en klaar. Daarna mogen ze niemand aanraken want ze moeten ‘zuiver’ zijn om te bidden. Ik heb aan mijn gastgezin gevraagd of er een mogelijkheid was om eens mee te gaan naar de moskee. Maar als ongelovige kunnen ze het niet maken om me mee te nemen. Jammer, ik had het graag eens van dichtbij gezien. (ICOM 2.4) Maandag was het dan zover, op naar Senegal. De neef van het gezin, Ebrima, is uitgenodigd door de familie van een student van vorig jaar om op bezoek naar België te komen. Hij moet dus naar de Belgische ambassade in Dakar. Omdat ik graag mijn culturele kennis zo veel mogelijk uitbreid vroeg ik hem of ik mee kon reizen. Hij vertelde me dat het een lange rit zou worden maar ik had het er voor over. De andere studenten bezochten de Northbank, het armste gedeelte van Gambia. Het werd mij echter afgeraden om naar de Northbank te gaan omdat ik niet zo goed tegen de extreme warmte kan. In het gedeelte waar wij ons bevinden, dicht bij de kust, is het iets frisser dan in het binnenland. Toch krijgen ook wij zo’n 40° C. Soms heb ik het echt moeilijk met de hitte en snak ik naar een frisse Cola. De Northbank bevindt zich veel dieper in het binnenland waardoor het daar dus nog warmer is met geen zuchtje wind. Tijdens ons uitstapje naar Ginac, het mariuana eiland, zag ik ook een stukje van de Northbank dus ik zou eigenlijk niet zo veel missen. Achteraf vertelden de andere studenten me dat ze bijna niets konden doen van de hitte. Het was voor hen vooral een ervaring in een hele dag doorkomen en niets doen. Ik was dus blij dat ik Senegal heb bezocht in de plaats. (ICOM 2.1) De tocht naar Dakar verliep echter niet zonder slag of stoot. We vertrokken om 5 uur in de morgen. Een taxi bracht ons naar de plek waar we de bus moesten nemen. Daarna was een lange rit van zo’n 14 uur door heel Senegal tot we in Dakar aankwamen. (ICOM 4.1) Onderweg zag ik lang de straat de supermarkt Auchan. Thuis gaan wij hier vaak naar toe en mijn verwondering was dan ook groot deze supermarkt hier te zien. Uit enthousiasme riep ik: 'Er is hier een Auchan'. De hele bus keek me wat verbaasd aan. Waarom is dat meisje zo blij om een supermarkt te zien? Eenmaal aangekomen spraken we een taxichauffeur aan om ons naar ons verblijf te brengen. De man nam ons mee samen met nog een vrouw. Hij vertelde ons dat hij het guesthouse wist zijn maar ik had het gevoel van niet. Ik toonde hem voor de zekerheid nog even het adres op mijn gsm en hij knikte bevestigend. Mijn vermoeden bleek te kloppen, hij bracht ons naar de verkeerde plek. Gelukkig waren de mensen daar heel vriendelijk en legden ze onze chauffeur uit waar hij heen moest gaan. Verwonderd vroeg ik aan Ebrima hoe hij ons zo verkeerd kon brengen terwijl ik hem duidelijk gevraagd had of hij het guesthouse kende en hem het adres toonde. Hij vertelde me dat de man nu toegaf dat hij eigenlijk niet kon lezen, maar te beschaamd was om dit aan ons te vertellen. Hij zou nu eerst de vrouw naar haar verblijf brengen. Maar toen puntje bij paaltje kwam bleek dat de vrouw eigenlijk helemaal nergens geboekt had. Ze vroeg om haar aan een internetcafé even tijd te geven om iets te regelen. Na 10 minuten begon het me al te dagen dat de vrouw eigenlijk niet gehaast was. En na een half uur te wachten in de taxi besloot ik uit te stappen en haar hierop aan te spreken. Ik vertelde haar dat we al 14 uur onderweg waren en heel moe waren. En of ze alsjeblieft wat kon voortmaken. Ze knikte maar bleef op haar gemakje zitten. Ik begon echt mijn geduld te verliezen en vroeg Ebrima met de taxichauffeur te praten. We hadden hem al betaald dus een andere taxi nemen zou enkel in ons nadeel spelen. Na uiteindelijk bijna een uur in de taxi te wachten besefte ook de chauffeur dat hij ons niet langer kon laten wachten, en het zag er naar uit dat de vrouw daar nog lang kon zitten. Hij besloot ons naar ons verblijf te brengen en de vrouw later op te pikken. (ICOM 2.3) We hadden 2 dagen om Dakar te verkennen. In het gastgezin waar we verblijven hier in Gambia werkte tot 5 jaar geleden Alieu. Hij heeft Gambia verlaten en is in Dakar gaan wonen. Een ideale gids. Ik merkte meteen enkele verschillen op tussen Gambia en Senegal. Het zand in Gambia is roder van kleur, hier in Senegal is het zand in de straten veel lichter. Dakar stond volgebouwd met appartementsgebouwen en de kleinste bestonden uit 4 verdiepingen. Voor Ebrima, zijn eerste keer in een iets verwesterde stad, was dit een hele ervaring. Hij keek zijn ogen uit. We verplaatsten ons tijdens ons verblijf met het plaatselijk vervoer. In Gambia zijn dit witte of blauwe busjes. Hier in Senegal zijn de busjes kleurrijk versierd. Ik vond ze super leuk (zie foto's onderaan), ze brengen onmiddellijk meer kleur in het straatbeeld en een lach op je gezicht. Theater! Op voorhand had ik uiteraard mijn research gedaan. Niet ver van ons verblijf bevond zich het nationaal theater van Dakar. Als groot theaterliefhebber was het dus de uitgelezen kans om een theaterstuk in Dakar bij te wonen. (ICOM 4.1) Aangekomen was het theater gesloten maar enkele Senegalezen vertelden ons dat we eens aan de achterkant moesten gaan kijken. Daar ontmoeten we een schrijver van theaterstukken. Hij was naar de theaterschool in Frankrijk geweest en toonde me een hele lijst van stukken die hij geschreven had. Hij nodigde ons uit om de volgende dag om 10 uur naar een van zijn stukken te komen kijken. Hij waarschuwde ons wel dat het een schoolvoorstelling was en er dus veel studenten in de zaal zouden zitten. Zo gezegd, zo gedaan. Het theater zag er helemaal uit zoals bij ons. Binnenin zou je echt denken dat je praktisch in de Spil in Roeselare bent. Ik voelde me weer helemaal thuis. Het theaterstuk werd in het frans gespeeld, gelukkig kon ik het meeste begrijpen. (ICOM 1.3). Het was voor mij heel interessant om dit te zien, er werd klassiek theater gespeeld maar er waren de Afrikaanse details. Tussen de verschillende bedrijven werden djembéspelers op het podium geplaatst en konden we genieten van een abstracte Afrikaanse gevechtsdans. Op het einde van het stuk kwamen de dansers op gehuld in Afrikaanse bosjesmannen kledij zoals je in de films ziet om een rituele slotdans te doen. Ik genoot volop. Ook Ebrima en Alieu (Ali voor de vrienden en Ali-J als artiestennaam) hadden genoten. Het was de eerste keer dat ze in een echte theaterzaal kwamen. (ICOM 5.1) Omdat we uiteraard ook wat van de belangrijkste bezienswaardigheden wouden zien nam Ali ons mee naar het Vrijheidsbeeld van Dakar. Dit enorme beeld weegt meer dan 100 ton! En is echt reusachtig. Binnenin is een museum gebouwd die iets meer verteld over de geschiedenis van Senegal. Ik leerde bij over de verschillende presidenten, de bevolking,… We gingen zelf tot helemaal boven op het monument waar we een adembenemend uitzicht over Dakar kregen. De gids hield mijn smartphone even uit het raampje om enkele foto’s nemen. Grappig detail. Ebrima spreekt geen Frans. Het was aan Ali en mezelf om alles telkens voor hem in het Engels te vertalen. Een goeie taaloefening! (ICOM 1.2 en 1.3 en 2.7) Babi! Wat me ook opviel, om de zoveel straten staan er voetbaltafels. De straatkinderen spelen hier de ganse dag door op. Het deed me denken aan mijn eigen jeugd. Ik heb dit heel vaak gespeeld. De Senegalezen waren wel zo slim geweest om de inwoners te laten betalen. Voor elk spelletje, je kreeg 5 ballen, betaalde je zo’n 100 frank. (1 euro = 655 CFA). Dit komt ongeveer op zo’n 15 cent per spelletje. Uiteraard stond ik te springen om de uitdaging van Ali aan te gaan. Omgeven door de lokale bevolking speelden we een potje Babi (zo heet tafelvoetbal in het wolof). De kinderen keken hun ogen uit toen ze zagen dat het duidelijk niet de eerste keer was dat ik dit speelde. Een groot applaus volgde toen ik de match uiteindelijk ook won! (ICOM 2.5) Gorée eiland De 2e dag van ons verblijf bezochten we Gorée eiland. Ik kreeg direct te maken met een vorm van discriminatie. (ICOM 2.3) Ali, betaalde 1 500 CFA. Ebrima betaalde 2 700 CFA en ik moest 5 200 CFA betalen. Je afkomst bepaald dus de prijs die je betaald. Mijn vrienden waren galant en de hele reis hebben we mooi elk de helft betaald. (ICOM 3.1) Op het eiland aangekomen mochten we weer onze centjes uithalen, 500 CFA toeristentaks per persoon. En je kon niet anders dan met een gids rondlopen op het eiland, opnieuw 2000 CFA. Om het museum te bezoeken wouden ze nog eens 500 CFA per persoon. We besloten dat het genoeg geweest was, zo kunnen ze geld blijven vragen. We maakten onze gids duidelijk dat we niet zouden betalen voor elke stap die we op het eiland zetten. Hij lachte even en loodste ons door het eiland, gelukkig geen betalende tussenstops meer. (ICOM 2.7 en 4.8). Op het eiland was het interessant om de lokale kunstenaars aan het werk te zien. Ze maakten prachtige ‘schilderijen’ met zand. Met lijm tekenden ze de contouren en dan vulden ze dit op met verschillende kleuren zand. We kregen uitleg dat het zand allemaal uit afrika afkomstige is. Het rodere zand van Gambia, het zand van Guinee Bissau, de sahara,… Al deze verschillende kleuren zorgden ervoor dat ze mooie, natuurlijke, werkjes konden maken. Het zwarte zand kwam van het roet van het vele afval dat in Afrika verbrandt word. (ICOM 2.5) Wat verderop lagen kunstwerkjes gemaakt van afval. Je ziet hoe de plaatselijke bewoners hier creatief aan de slag gaan met de weinige materialen die ze tot hun beschikking hebben. Tijdens het rondwandelen in de straten van Dakar kwamen we een kathedraal tegen. Ali zei dat we gerust een kijkje binnen mochten nemen. Ebrima en Ali wachten in de ingang terwijl ik van de kunst in de kathedraal genoot. Ik vertelde hen dat ze me even moesten volgen. Ik nam ze mee naar het midden waar zich een prachtig beschilderde koepel bevond. Ze waren beiden verbaasd. Ik gaf hen mee om altijd eens naar boven te kijken of naar binnen te gaan bij monumenten, dan kun je verborgen pareltjes vinden. (ICOM 2.5) We brachten ook nog een bezoekje aan het Olympisch stadium en gingen daarna naar Ali thuis. Hij serveerde ons Senegalese rijst met gehaktballetjes. Ik proefde even maar vond het niet echt mijn smaak. (ICOM 2.2) We zagen weer goed het verschil tussen de binnenstad en de rand van Dakar. Waar je in de binnenstad de hoge flatgebouwen vind zie je in de rand terug de arme huisjes zoals in Gambia. Geen bed, maar een matras op de grond,… Hier hadden ze wel een televisietoestel. In dit deel komen nauwelijks blanken (of toebabs zoals blanken hier genoemd worden). Vele kindjes kwamen uit hun huizen om te kijken naar het blanke meisje in hun straat. Ze riepen van overal ‘toebab, toebab, toebab’. Toen ik me omdraaide en naar hen keek liepen ze snel weg. Even later waren ze terug. ‘Toebab, toebab, toebab’. Ik ging naar hen toe maar weer liepen ze weg. Ik voelde me even als een monster. Toen ze een derde keer terug kwamen was er eentje zo dapper om een handje te komen geven. Het ijs was gebroken. Nu kwamen alle kindjes om een handje vragen. Ze liepen snel om nog meer vriendjes te halen. Er kwam een klein meisje met haar mama naar me toe. Ze wou me graag een handje geven. Het moment dat ik haar een handje gaf keek ze onmiddellijk naar haar hand om te zien of ze nu ook blank zou zijn. Haar mama en mezelf moesten er hartelijk om lachen. (ICOM 2.9) Terug huiswaarts. We hadden uiteraard ook een lange busrit terug. Moe van al het rondtrekken in Dakar sliep ik het grootste deel van de rit in de bus. Terug thuis besloot Ebrima om naar de kapper te gaan voor een nieuwe coupe. Ik ging met hem mee omdat ik het verschil wou zien tussen onze westerse kappers en de gambiaanse kappers. Net toen het zijn beurt was viel de stroom uit (dat gebeurt heel vaak in Gambia, al mogen we de laatste 2 weken echt niet klagen). De Barbier stak de generator aan en kon verder. Eerst gebruikte hij een scheerapparaat zoals westerse kappers ook gebruiken. Later, voor het millimeterwerk, werd een scheermesje gebruikt. Voor iedere klant heeft de barbier een nieuw scheermesje nodig. Met dit ijzertje wrijft hij de kleine haartjes weg. Toen ik naar de grond keek moest ik even lachen, De structuur van de Gambianen hun haar is helemaal anders dan van de Europeanen. Het leek alsof de vloer bedekt was met zwarte schapenwol. Nog 2 weken lesgeven en mijn Gambiaans avontuur zit erop... Ik gaf deze blogpost de naam 'Blue Sky'. Dit omdat het lokale restaurantje waar ik ondertussen vaste klant ben, opzoek was naar een naam. Samen met de eigenaar begon ik te brainstormen en kwamen we uit bij Blue Sky. Je moet weten dat het restaurant blauw geschilderd was en hij blauw in zijn naam wou. Ondertussen zijn de schilderwerken voorbij en staat de naam vereeuwigd op de muur. Ik ben heel trots dat ik hem kon helpen en hij voor mijn idee gekozen heeft! (ICOM 4.6) In het begin van de week hadden we nog examentoezicht in de kotu school. De rest van de week gebruikten we om ons eerste project voor te bereiden. Dit gaat over het integreren van actieve werkvormen in de klas. Samen met Kjenta en Nikita maakte ik een bundel die we aan de school overhandigden. Tijdens de workshop viel het me op dat de leerkrachten en vooral de directie heel enthousiast waren. De directie ging meteen voor een plekje op de eerste rij. Omdat we zo tevreden waren over ons project besloten we om onszelf een plezier te doen met een picknick op het strand.
Toen we terugkeerden hoorden we muziek enkele straten verderop. We besloten erop af te gaan. Wij, een grote party verwachtende vonden het grappig, de eigenaar had 5 grote boxen en een dj laten komen maar niemand was aan het dansen. Iedereen zat op zijn stoel naar elkaar te kijken. We besloten het feestje op gang te trekken en namen enkele kindjes van hun stoel en begonnen met hen te dansen. Het duurde niet lang tot alle Gambianen aan het dansen waren en we met een tevreden gevoel huiswaarts konden keren. Op 1 april (nee geen grapje) bezochten we Jinac. Dit eiland is gelegen in The Northbank. Het is zeer populair bij vele Gambianen omwille van de legalisering van Marihuana. We bezochten een kleine plantage en kregen een demonstratie te zien. De weg naar het eiland was even schrikken. We moesten de ferry van Banjul naar Barra nemen. Gelukkig kregen wij als ‘blanke’ voorrang. Zodra alle mensen van de ferry waren mochten wij erop. Eenmaal we neerzaten openden ze de poorten voor de Gambianen. We zagen een stormloop met getrek en geduw om allemaal op de ferry te kunnen. Ik moest toch even slikken. Blij dat wij al op de boot zaten maar als je ziet hoe iedereen bijna moet ‘vechten’ om zijn plekje breekt je hart. Ook in het dorpje zag je een groot verschil met de kinderen aan de grens. Veel kindjes komen ‘bedelen’ of vragen je snoepjes. De kindjes op het eiland hebben veel minder en zijn heel gelukkig. Ze vroegen ons niets en we hadden jammer genoeg ook niets bij. We gaven de kindjes een dikke knuffel en kregen veel liefde van hen terug. Nu is het 2 weken vakantie. Omdat ik niet de hele tijd op het strand wil liggen maar liever iets van het land zie besloot ik contact op te nemen met enkele leerkrachten van de swallow. De lagere school waar ik arts geef. Omdat ik in de eerste week van mijn stage hier samen met de leerlingen van het 2e leerjaar de pottenbakkerij bezocht wou ik dit ook wel eens zelf proberen. Ik nam enkele medestudenten op sleeptouw en we namen eerst een taxi en daarna een busje. Op ons eentje geraakten we in Brikama. Zo’n klein uurtje van waar wij wonen. We werden midden in de Brikama market gedropt, gelukkig kon ik de leerkracht bellen en niet veel later kwam hij ons oppikken. In de pottenbakkerij kregen we een uitleg over hoe de potten gemaakt worden. Daarna bezochten we BaoBab eiland. Op dit eiland zijn er, uiteraard zoals de naam doet vermoeden, heel veel baobab bomen. We gingen met een bootje rond het water en zagen enkele krokodillen, toen ze ons opmerkten kropen ze snel in het water en kwamen ze onze richting uit. Onze bootdriver mocht gas geven! Op donderdag gingen we naar Senegal op Safari. We moesten terug eerst met de ferry de oversteek wagen en ik was er niet zo gerust in. Gelukkig verliep alles vlot, vlotter dan de eerste keer, en was ik op mijn gemakje. Tijdens de safari was het adembenemend om eindelijk een giraffen te zien die niet in een kooi zaten. Het zijn zo’n prachtige dieren! Nadien kregen we ook de kans om een lion walk te doen. Onder het motto, you only live once, besloot ik om dit te doen. We kregen wat technische uitleg over wat je wel en niet mocht doen en dan zagen we de leeuwen. We mochten zoveel foto’s nemen als we willen en deden een wandelingetje met hen. Uiteraard bleven de rangers dicht in de buurt! Op vrijdag was het terug Move2gether tijd. De oprichters van de vzw waren op bezoek en kwamen kijken hoe het er aan toe ging. We gingen eerst met de vrouwen naar de markt om groenten en bereiden met hen een gezonde maaltijd. Daarna was het tijd voor het estafette parcours en een memorygame engels-wolof. Ik zal even eerlijk zijn, omdat ik niet alles mooi wil vertellen op mijn blog. Omdat ik geen mooie verhalen wil afleveren, maar wil vertellen hoe het echt is. Daarom de titel van mijn blogpost. The REAL Gambia. De andere 2 meisjes waarmee ik het project uitvoer kregen voor hun vertrek een t-shirt mee van de organisatie. Omdat de organisatie niet op de hoogte was van mijn komst kreeg ik dit niet. Er was mij beloofd dat de oprichters dit zouden meebrengen bij hun bezoek aan Gambia. Mij gaat het niet om een T-shirt, maar om een groepsgevoel. Elke week dragen de vrouwen die het t-shirt hebben en mijn medestudenten dit T-shirt. Elke week krijg ik de vraag waarom ik het mijne niet draag. En elke week leg ik hen uit dat ik het simpelweg niet gekregen heb. Toen de mensen van de vzw hier waren was ik dan ook enorm teleurgesteld dat er weer niet aan mij gedacht werd. Terwijl ze voor zichzelf wel hun T-shirts droegen. Ik zou hier nog meer in detail over kunnen gaan, maar dat zal ik bewust niet doen. Zaterdag ging ik samen met Kjenta en 2 van haar vriendinnen die hier op bezoek zijn naar Serrekunda market. Door te praten met de mensen vonden we onze weg. We kregen een rondleiding van een vriendelijke Gambiaan en plezierden hem door enkele souvenirtjes aan zijn kraampje te kopen. Zondag gingen we terug naar de Bakauw market en bezochten de ‘White walls’ village. 6 jaar geleden kwamen enkele streetart kunstenaars van Europa naar dit dorpje om het wat op te waarderen. We genoten van de mooie muurschilderingen. De rest van de week zal ik werken aan mijn bachelorproef en wat genieten van de omgeving. Ik begon de week met het maken van een lange strandwandeling en zocht wat leuke schelpjes. Vakantie en schoolwerk gaan hier hand in hand. Ik geniet enorm van het land en zijn bevolking en cultuur. In beide scholen waar ik les geef zijn de examens volop aan de gang.
Op maandag en dinsdag deed ik examentoezicht in de Kotu Secundairy School. De meisjes en jongens leggen hun examen af in een aparte ruimte. Bij alles wat hier georganiseerd wordt worden meisjes en jongens gesplitst. (ICOM 3.1) Tijdens de gesprekken met directie en enkele leerkrachten merk je ook dat ze hun best doen om je niet aan te kijken. Het geloof zit diep ingeburgerd in deze school. Voor mij is het fijner als ik aangekeken wordt wanneer ik spreek tegen iemand. Gelukkig voor mij is mijn mentor minder strikt. We hielden een intervisiegesprek over het verloop van de examens en voerden de actiepunten uit die we hadden opgesteld. We zien dat de examens al vlotter verlopen. We gingen een gesprek aan met enkele leerkrachten en ook zij bevestigden dat de manier die wij introduceerden vlotter ging. De 2e dag van het examentoezicht kregen we te maken met een nieuw element. Ik wil het bewust geen 'probleem' noemen omdat ik dan overga tot oordelen. En ik niet de juiste persoon ben om over hun cultuur te oordelen. (ICOM 2.4) In deze school (KOTU) worden namelijk nog lijfstraffen gegeven. De leerlingen die te laat waren voor het examen moesten hun hand tonen en werden met een pvc buis geslaan. Dit heel hard om aan te zien en innerlijk werd ik er enorm kwaad van. (ICOM 2.4, 2.5, 2.7) We maakten van straffen en belonen een intervisiegesprek. Ik leerde hieruit dat leerkrachten deze manier van straffen toepassen omdat ze dan overtuigd zijn meer respect van hun leerlingen te krijgen. Hier zien ze nog niet het verschil tussen angst en respect. Respect dwing je niet af met geweld.. Bij ons staan we hier al verder mee en gaan we op zoek naar andere manieren om met straffen en belonen om te gaan. Ik zal de komende stage mijn best doen om ook de leerkrachten waar ik nauw mee samenwerk hierover aan te spreken en hen enkele voorbeelden mee te geven hoe het anders kan. (ICOM 2.6 en BACO 7 en BACO 9) Met 190 leerlingen in 1 grote hall is veel te veel. Omdat we enkele leerlingen zagen flauwvallen besloten we om de leerlingen die klaar waren al te laten indienen. We maakten bundels per klas om de examens te ordenen en hielpen de leerlingen om aan dit systeem te wennen. Na 2 dagen waren hier geen vragen meer over en verliep alles heel vlot en uit zichzelf. Leerlingen blij, leerkrachten blij, iedereen blij! Ik kreeg ook te horen dat ik de sportdag voor Swallow mag organiseren. ((BACO 4 en ICOM 4.1) Op woensdag zat ik samen met de leerkracht die de sportdag normaal coördineert en aan nieuwe student. Samen besloten we welke sporten de leerlingen zouden spelen en op welke manier dit het best verloopt. We vonden gekleurde bandjes en besloten onze teams in te delen aan de hand van deze kleuren. (ICOM 4.6) Zo’n 150 leerlingen van het 1e tot het 6e leerjaar moesten onderverdeeld worden in 4 teams. Dit verliep vlot. Eenmaal we op het veld aankwamen verliepen de instructies ook vlot maar Gambia zou Gambia niet zijn als er geen addertje onder het gras zou zitten. Na een half uurtje op het grote veld kwamen andere leerlingen van de Kotu school toegestroomd. De leerkrachten legden uit dat dit eigenlijk hun veld niet is maar van de Kotu school en dat zij het veld nu zouden gebruiken. Terug naar school dan. Op school vonden we a l’improvist nog enkele games om op het kleinere veldje te spelen en zo hadden de leerlingen toch nog een fijne sportdag. (ICOM 4.4) Op vrijdag had de lucht een fijne verassing voor ons. Overal waar je keek zag je stof en er was veel wind. Blijkbaar is dit een ‘sahara periode’. Het zand van de sahara waait in de lucht en komt naar Gambia. Omdat er zoveel stof en zand in de lucht hangt kregen we tropische temperaturen. Het zweet liep letterlijk uit ons lijf. Ik ging naar de directie van de Swallow en vroeg hen of ik de documenten kon inkijken van de mogelijke excursies. Dit omdat ik mijn bachelorproef aan het voorbereiden ben. (ICOM 4.1) Gelukkig kon ik enkele oudere leerkrachten raad vragen (ICOM 2.7) en ging ik door een map met documenten van de voorbije 10 jaar. Het aanbod aan activiteiten is heel beperkt maar dat maakt de uitdaging des te groter. Vrijdagnamiddag gingen we samen met de franse leerkracht en enkele leerlingen uit het 4e, 5e en 6e leerjaar naar Alliance Française. Verschillende scholen hadden workshops gekregen en vandaag was hun grote toonmoment. Elke school had een act. Dit ging van toneeltjes, tot liedjes tot gedichten,… allemaal in het Frans natuurlijk! (ICOM 1.2 en 1.3) Als afsluiter was er nog een leuke liveband en dansten alle kindjes samen. Zaterdag was een groot moment voor mezelf! We gingen naar Serekunda market om er extensions te kopen! De hele dag zijn de meisjes van het gezin bezig geweest om mijn haar in te vlechten (zo’n 8 uur!!!!). Maar het resultaat mag er zijn, ik ben helemaal ingeburgerd nu! Het resultaat vind je bij de foto’s onder deze post! Zondag was weer onze uitstapjesdag. We bezochten de snakefarm en ik kreeg zelf een slang rond mijn nek! Daarna besloten we samen in een bootje te zitten en te peddelen (met de hulp van galante Gambianen uiteraard) naar Senegal. Tijdens deze boottocht passeerden we Pelikan Island. Hier zaten heel veel Pelikanen die over onze hoofden vlogen. Ik waande me even in wonderland. De afgelopen 2 weken heb ik me vooral weer op mijn lessen in de 2 scholen gefocust. Maandag en dinsdag was het terug tijd voor de wiskundelessen. De lessen verliepen vlot maar toen ik het huiswerk wou opgeven werd de klas van 45 leerlingen rumoeriger. Ik spoorde hen aan om stiller te zijn zodat ze de opgave goed zouden horen, het is hier namelijk de manier om alles te dicteren. Ik probeerde de tips die we in België tijdens de opleiding leerden zoals zelf stiller praten zodat ze wel moeten zwijgen om hun huiswerk te horen maar dit had weinig effect op de leerlingen. Toen toonde mijn mentor zijn manier om de leerlingen stil te krijgen. Iedereen moest rechtstaan en zijn boekentas op zijn rug dragen. Voor de rest van de les (zon kleine 5 minuten) mochten ze niet meer gaan zitten en moesten ze alles zo noteren. We bezochten op dinsdag een school waar aan vrouwenemancipatie gedaan wordt. Hier worden meisjes die schoolmoe zijn opgeleid tot hun ‘droomjob’. Tijdens hun traject kunnen ze van de verschillende soorten jobs proeven, onder andere naaister, elektricien, kok, leerkracht,…
De meisjes kiezen eerst waarin ze zich willen specialiseren en volgen dan een opleiding van 3 jaar, tijdens deze opleiding kunnen ze zich nog altijd heroriënteren wanneer deze keuze toch niet de beste leek. De grote sterkte van deze school is dat ze enorm inzetten op zonne-energie. De meisjes worden opgeleid om zelf aan de toestellen te kunnen werken en de panelen te kunnen plaatsen. Ook als er technische defecten zijn aan andere toestellen worden ze opgeleid hoe ze hiermee moeten omgaan. Je zag aan de school dat ze ver voor stonden op andere scholen, hun gebouw was van betere kwaliteit door een ander soort stenen te gebruiken bij het bouwen. Wat ons vooral opviel: hier waren borstels om te vegen! In de scholen waar wij staan wordt er geveegd met een soort plant, zo proberen ze het vele stof dat zich overal opstapelt buiten te krijgen. Een ander groot verschil, vuilbakken waren aanwezig! Wij zoeken hier overal naar vuilbakken omdat wij zo gewend zijn om vuilnis in een vuilnisbak te gooien maar tevergeefs. Alles wordt hier op de straten gegooid waardoor de straten een vuile en stinkende indruk geven. Op donderdag kregen we een teacherstraining! Marie, een studente psychologie van howest die ook bij ons logeert stak een training in elkaar om de leerkrachten uit te leggen dat slaan niet de juiste manier van straffen is. Enkele leerkrachten leken wat mee te gaan in haar verhaal en hopelijk zullen ze de tips ook in de praktijk toepassen. Vrijdag was een drukke dag, ik gaf mijn lesjes in de Swallow en we gingen op bezoek bij Suwah Batuh, de directrice van de Swallow. Ze was de week ervoor haar kindje verloren. Normaal zou het in april geboren worden maar ze vertelde ons heel open dat ze dacht dat er iets mis was. Ze waren naar het ziekenhuis gegaan en daar bleek het kindje gestorven te zijn in haar buik. Begrafenissen voor kindjes worden hier niet gedaan, enkel de mama en papa nemen afscheid van het kindje. We waren wel ongerust omdat ze vertelde dat haar zicht bijna helemaal weg was sinds de doodgeboorte. Gelukkig is ze nu alweer aan de beterhand. We besloten nog even uit te waaien op Ninki Nanka beach en genoten er van een lekkere maaltijd. In het weekend wasten we onze kleren en namen Robby (student cybersecurity), Britt ( ze legt hier contacten om met zonne-energie aan de slag te gaan) en mezelf deel aan een zelfverdedigingsclass. We werden geïnformeerd hoe je je beschermd zowel online als offline. De cursus was een Amerikaans youtube filmpje waarin uitgelegd werd hoe je je jezelf moet verdedigen. De meisjes waren allemaal heel enthousiast. Hun enthousiasme was een plezier om naar te kijken en werkte heel aanstekelijk! We bezochten ook de craft market in Bakau. Hier waren allemaal winkeltjes en zag je hoe de lokale inwoners hun crafts maakten en probeerden te verkopen. We wouden allemaal wel een souvenirtje kopen en moesten dus ook wat proberen afdingen. Voor mij is dit een tweestijd, het is al heel goedkoop aan de ene kant, maar als je het dubbele van iemand anders betaald is dat ook niet fijn. Het is echt moeilijk in te schatten hoe ver je kunt gaan met de prijs. Als je ziet in welke armoede de mensen leven zou ik hier iedereen willen helpen, maar dat kan jammer genoeg niet… Maandag was alweer een feestdag, maar deze werd wel op school gevierd! Voor het eerst sinds 4 a 5 jaar vieren de gambianan (dankzij de nieuwe president) terug Commonwelthday. Op deze dag vieren ze dat ze een Britse colonie waren en nog steeds goede contacten met de Britten hebben. Alle leerlingen waren gekleed in traditionele kledij van toen, veel kindjes droegen snoepjes of schelpjes in hun haren. Heel indrukwekkend om te zien allemaal. Verder werd er die dag ook geen eten voorzien omdat ze een typisch gerechtje moesten meebrengen, het was een heel festijn aan chicken yassa, benachin, domoda…. Dinsdag mocht ik mijn eerste examentoezicht houden. Toen ik de examenhal zag moest ik toch even slikken. De leerlingen hadden elk 2 stoelen, 1 om op te zitten en 1 om als tafel te gebruiken. Nu een stoel kon je het niet echt noemen want de rugleuning was meestal verwijderd omdat dit kapot was. Deze manier is ook heel slecht voor de rug van de leerlingen. Toen ze klaar waren moesten alle 200 leerlingen in de Hall blijven zitten tot iedereen gelijk mocht indienen op het aangegeven tijdstip. Een meisje viel flauw van de warmte en moest naar buiten gedragen worden door enkele andere studenten. Buiten probeerden we haar terug bij bewustzijn te brengen. Omdat het echt niet doenbaar was om zoveel leerlingen in 1 lokaal te houden legden we uit dat het een beter systeem zou zijn als de leerlingen gewoon zouden indienen wanneer ze klaar zijn. Zo moeten ze niet wachten en is er minder kans op flauwvallen of afkijken! De andere dagen voerden we ons systeem in en we merkten dat dit veel beter liep. Toen ik de examens telkens ophaalde kwam een leerkracht me zeggen dat het niet juist was omdat ik de klassen door elkaar ophaalde. We legden hem uit dat we ze achteraf zouden sorteren. Hij keek wat bedenkelijk maar toen hij ons bezig zag begreep hij wat we wouden bereiken en liet hij ons doen. Het is moeilijk om structuur in de school te brengen maar we proberen waar we kunnen! Hopelijk zullen ze dit blijven doen als wij terug in België zijn. Ik had deze week een serieuze verkoudheid en ben gelukkig al aan het beteren. Bij de move2gether groep kwamen maar 3 vrouwen opdagen. Toen we hen vroegen waarom de opkomst zo magertjes was vertelden ze ons dat de kleuters op dinsdag moeten marcheren. De ouders waren dus allemaal bezig met het haar van hun oogappel in te vlechten. Communicatie hier in Gambia verloopt heel stroef, we worden telkens niet of veel te laat geïnformeerd. Op zondag bezochten we James Island, een stukje geschiedenis. Op dit kleine eilandje werden de slaven verzameld tot ze vervoerd werden naar Amerika. Mensen kochten de slaven op om hen voor hen te laten werken. We zagen de ‘bunker’ waarin ze opgesloten werden. Een heel kleine ruimte waarin ze met 200 a 300 slaven zaten. Door een luikje werd wat eten gegooid en dan moesten ze vechten om de brokken. Enkel de sterksten konden dus overleven. Deze trip liet een sterke indruk na op ons allemaal. Er waren 2 toeristen op onze boot die me aanboden om hun douche te gebruiken. Na de lange boottocht ging ik met hen mee en genoot ik na 6 weken eindelijk van een lange warme douche. Mijn dag kon niet meer stuk! Ik ben al 1 maand in Gambia, wat vliegt de tijd! Ik herinner het me nog als gisteren, de dag dat ik hier aankwam. Na 1 maand vind ik het nog steeds een fantastisch land, ik leer elke dag nieuwe dingen en ontdek veel verborgen pareltjes.
Deze week was een iets rustigere week. Maandag en dinsdag gaf ik terug mijn wiskundelessen. Hiervoor moet ik met een hoofddoek naar school. Na enkele weken moet ik zeggen dat het wel went. Ik merk dat mijn Engels taalgebruik al sterk gegroeid is. (ICOM 1.2) Bijna nooit moet ik nog achter mijn woorden zoeken en ik kan vlot met de andere Gambianen communiceren. Ook in de klascontext vormt dit geen probleem meer. Ik verdiepte me in wat vakterminologie en merk dat de wiskundelessen in het Engels goed verlopen. (ICOM 5.3) Tijdens het voorbereiden van de lessen stootte ik op nog een ander probleem! Ik vertelde al dat er maar 1 handboek is, en de boeken die ze gebruiken zijn boeken die ze ergens gekregen hebben. Dit is een groot verschil met hoe wij in het westen werken. Iedere leerling heeft zijn eigen werkboekje. Hier moeten de leerlingen zelf notities nemen. Tijdens mijn opleiding kreeg ik van mijn docent te horen dat ook zij voor het nemen van notities is. Niet alles moet mooi voorgekauwd zijn voor de leerlingen. (ICOM 5.1) Het is voor mij wel een aanpassing dat er zelfs voor de leerkrachten maar 1 handboek is. Wij zouden onmiddellijk ervoor zorgen dat elke leerkracht op zijn minst een handboek met het nodige lesmateriaal heeft of desnoods naar de kopiemachine lopen. Hier dus niet. Foto's van het boek nemen is hier dagelijkse kost. Het zorgt er ook voor dat ik veel langer met mijn lesvoorbereidingen bezig ben aangezien ik alles nog eens opnieuw voor mezelf op papier wil zetten. Elke oefeningen maak ik eerst zelf voor ik ze aan de leerlingen geef. (BACO 3) De les die ik moest geven ging over financiële wiskunde en in het boek stonden alle oefeningen in een voor mij vreemde munteenheid. Na dit gegoogeld te hebben ontdekte ik dat het boek van Ghana afkomstig was en de munt van Ghana gebruikt werd. Ik vroeg raad aan de kinderen in mijn gastgezin of ze hiermee rekenden in hun school. Op hun advies besloot ik de voorbeelden aan te passen naar de lokale munt van Gambia, (die ik wel al onder de knie heb), de Dalasi! (ICOM 2.2 en BACO 3) Dinsdagochtend had ik een onaangename bezoeker in mijn kamer. Onder mijn bed kwam een muis gesprongen! Het gezin vertelde me dat dit wel vaker gebeurd, ze hebben al verschillende zaken geprobeerd maar niets blijkt te werken. De enige oplossing is Panda, de kat, even in mijn kamer laten rondlopen om de muis te vangen. Ik kreeg wel meteen het leuke nieuws dat het een babymuisje was, dus in huis zal er een nestje zitten en ook een mama muis… Omdat ik graag nieuwe dingen ontdek besloot ik om in de namiddag mijn gastbroer Tafa te vergezellen naar zijn bokstraining. Om ook wat sportief te zijn besloten we om niet met de auto terug te keren maar er een lange strandwandeling van te maken. Het viel op dat ik nu veel minder aangesproken wordt als ik in gezelschap van een andere Gambiaan ben. (ICOM 3.4) Woensdag en donderdag had ik tijd om mijn lesvoorbereidingen te schrijven en mijn blog up te daten. Omdat het internet me steeds meer in de steek laat moesten we andere dingen gaan bedenken. Samen met Robby (student Howest) zit ik veel buiten in de straat om een babbeltje te slaan met de andere jongeren uit de buurt. Woensdag hadden we ook ons eerste gesprek met onze trekker, Meneer De Craene, hij wist ons te vertellen dat het heel koud is in België. We konden onze vragen stellen en enkele praktische zaken bespreken. We zijn hier goed bezig! Vrijdag gaf ik LO lesjes in The Swallow, omdat ik opmerkte dat de leerlingen nog veel problemen hebben om hun evenwicht te bewaren besloot ik om de les over balanceren en evenwicht te geven. (BACO 5) Voor move2gether koos ik deze keer voor een workshop meditatie en lichaamsbewustzijn. Zaterdag was het tijd om een andere traditie te ontdekken. Het hele schoolteam van Swallow ging naar deze naming ceremonie en Annette vroeg ons wie er zin had om mee te gaan. De andere studenten bleken niet echt enthousiast dus besloot ik om in mijn eentje de Belgische studenten hier te vertegenwoordigen. (BACO 7 en ICOM 2.6) Als er een baby geboren wordt dan gaat dit gepaard met een traditionele ‘naming ceremony’. De imaan komt aan huis en er wordt gebeden voor het kind. De naam wordt officieel gegeven en iedereen krijgt er eten, er was een djembéband en er werd volop gedanst. Een groot verschil is dat het ‘cadeau’ dat gegeven wordt hier luid en met veel toeters en bellen aangekondigd moet worden. Er werd een speech gegeven door een luidspreker waarbij ze ook het bedrag noemden dat geschonken werd voor de baby. Daarna werd in het midden van de kring de enveloppe opengescheurd en de briefjes werden één voor één overhandigd terwijl iedereen aan het meetellen was of het bedrag dat was afgeroepen wel overeenstemde met het te overhandigen bedrag. Mama Annette zag dat ik hier wat raar naar keek en legde me uit dat dit een traditie was. Door het geld met veel toeters en bellen te overhandigen wil de familie van het kindje tonen dat ze geliefd zijn en goeie vrienden hebben die hen veel geld schenken. Deze activiteit nam een hele dag in beslag omdat we een kleine 2 uur moesten rijden en ook nog eens alle leerkrachten van de Swallow moesten oppikken en nadien ook weer allemaal thuis afzetten. Zondag is onze uitstapjesdag! We bezochten het krokodillenpark alsook Lamin Lodge. Dit 2e is een heerlijk rustig stukje natuur waar we met een mangrove naartoe werden gevaren. We zagen er een boom die uitgehold was, waardoor er een huisje in de boom ontstaan was. We zagen de katoenboom en kregen een stukje van een katoenbol mee. En we maakten er kennis met een lokaal muziekinstrumentje! Op het riet groeiden er een soort plantjes met bloemen waarin zaadjes zaten, als je hiermee schud maakt het een geluid zoals wij een schudei kennen, ik nam er enkele mee en hoop ze veilig in België te krijgen om ze later in mijn lessen te kunnen gebruiken. Bij het krokodillenpark kregen we ook een uiteenzetting over de besnijdenissen en de feesten die ermee gepaard gaan. Voor ons is het vrij had om te horen dat ze kindjes tussen de 7 en 12 jaar besnijden en in het bos laten maar in hun cultuur zijn ze trots om besneden te zijn. ’S Avonds ging ik naar een 2e ‘naming ceremony’. Een van de jongens uit onze straat, zijn broer, was net papa geworden en we werden uitgenodigd. Vol trots stelde hij Robby en mezelf voor aan zijn hele familie. Ik vertelde hem dat ik de baby graag wou zien en hij begeleide ons naar een rustig plekje in huis, daarna ging hij de baby zoeken. Ze moesten dit op deze manier doen omdat iedereen de baby eens wou vasthouden en dit te druk zou worden, lucky us, we kregen ons momentje met de baby. We maakten leuke foto’s en werden zelfs gefilmd voor de aftermovie! Hier zie ik wel een gelijkenis met het westen. Het doopsel kun je eigenlijk vergelijken met een naming ceremonie. Ook bij ons is het de traditie dat daar achteraf wat beeldmateriaal van bestaat. Een verschil is dan weer dat de ceremonie 7 dagen na de geboorte van het kindje plaatsvind en de naam tot dan toe geheimgehouden blijft. Pas na 7 dagen krijgt het kindje dus zijn 'officiële' naam. (ICOM 2.9) Wat ik opmerkte na mijn eerste maand in Gambia:
Een nieuwe week, een nieuwe blogpost! We geraken steeds meer ingeburgerd in de Gambiaanse cultuur. Maandag was een officiële vakantiedag vanwege de Independence Day zondag. Een ideale dag dus om onze kleren terug te wassen en lesvoorbereidingen te maken voor de rest van de week! Dinsdag gaf ik dan mijn eerste wiskundelessen. De voorbereidingen en lessen verlopen heel anders dan in België. Het eerste grote verschil is dat we de lesvoorbereidingen helemaal met de hand uitschrijven. Voor wiskunde zijn er verschillende tekstboeken in de school aanwezig, ze kiezen welk boek hun onderwerp het best uitlegt en geven dan de leerstof zoals het beschreven staat in het boek. Omdat er van elk exemplaar maar 1 boek aanwezig is moeten alle wiskundeleerkrachten dus foto's nemen met hun smartphone van de leerstof. Tijdens het observeren zag ik dat ze dan les geven met hun smartphone in de hand en door de foto's af te lezen! De leerlingen hebben geen boek dus elke oefeningen en de theorie worden ook nog eens gedicteerd! Totaal ondenkbaar in België. Om mijn lessen voor te bereiden zijn de enige riemen die ik heb, de foto's die ik nam van het handboek. Omdat ik het zelf heel vervelend zou vinden om met mijn smartphone in de hand les te geven kies ik ervoor om alles zo goed mogelijk uit te schrijven. Toen mijn mentor mijn voorbereiding zag moest hij toch een beetje lachen dat ik er zoveel werk had ingestoken. Het lesgeven zelf ging vlot maar ik merk dat ik nog wat problemen heb om de juiste termen in het Engels te vinden. Als ik iets uitleg en de leerlingen snappen het niet zo goed, dan zou ik het nog op een andere manier kunnen uitleggen, in het Nederlands zou ik dit perfect kunnen maar ik merk dat het Engels me hierin afremt. Op voorhand de correcte Engelse termen opzoeken zal me goed doen. Nadien zijn we samen met de andere studenten een lekkere pannenkoek gaan eten in een restaurantje uitgebaat door een Nederlands koppel. Het zal er vol met Nederlanders waardoor we ons even terug toerist in Gambia voelden. Toen we de pannenkoeken aten kregen we allemaal een gelukzalig gevoel. Het smaakte enorm! Woensdag en donderdag gaf ik mijn PKV en LO lessen. Voor mijn eerste lesje probeerde ik rond drama te werken. Wonder boven wonder deden alle leerlingen heel goed mee. Ik was echt onder de indruk van het enthousiasme en het talent waarmee ze zich in de les inzetten. Belangrijk hier is om heel duidelijke instructies te geven, hier ben ik dus al goed in gegroeid! Ik merk dat de leerlingen hier veel minder geremd zijn dan de leerlingen in België. Als je als leerkracht zelf je helemaal durft openstellen dan gaan de leerlingen hier heel gemakkelijk in mee. We kwamen tot leuke muzische resultaten. Op donderdag werden de lessen gevolgd door een vergadering met het lerarenteam. De vergadering liep toch enigszins anders dan hoe wij het gewoon zijn. Om te beginnen deed elke leerkracht die aanwezig was een korte voorstelling van zichzelf gevolgd door een zelf gezongen liedje of een leuke quote. Daarna was het onze beurt. De vergaderpuntjes die aan bod kwamen waren onder andere de examens, leerlingen met leerproblemen en het voetballen tijdens de speeltijden. Over de serieuzere onderwerpen zoals de examens en de leerlingen met leerproblemen / een leerachterstand werd maar een kleine 10 minuutjes gesproken. Een echte oplossing kwam ook niet uit de bus. Over het feit dat de jongens elke middag voetballen werd een uur gediscussieerd, voetballen kunnen ze ook buiten de schoolmuren, voetballen zorgt voor een positief welbevinden,… waren maar enkele van de argumenten. Het probleem kwam er eigenlijk op neer dat als de leerlingen aan het voetballen zijn, ze te laat in de les komen omdat ze zich dan eerst nog moeten schoonmaken. Ook zou het lerarenteam het beter vinden dat ze hun uniform dan uitdoen omdat het uniform anders te vuil zou worden. Een ander probleem is dat de leerlingen nog niet aan fairplay doen en er dus een leerkracht op zou moeten toezien dat het spel eerlijk verloopt zodat er geen ruzie van komt. De leerkrachten zouden dus hier hun eigen pauze voor moeten opofferen en ook dit zagen ze niet zitten. Uiteindelijk kwam er geen oplossing uit de bus en eindigde de discussie op loze argumenten. We hadden het gevoel dat er niet echt iets bereikt werd. Vrijdag gaf ik mijn LO lesjes. Omdat de vrijdag hier een ‘speciale’ dag is dosten we ons allemaal uit in ons Gambiaans kleedje. Het viel ons op dat we voor het eerst ook veel complimenten kregen / aangesproken werden door vrouwen. Ze waren allemaal fan van onze kleedjes. ’s Avonds gingen we naar het concert van Jamaicaanse rapper Jamiel. Veel Gambianen zijn grote fan van hem. We keken er allemaal naar uit maar het concert verliep toch niet zoals we verwacht hadden. Tijdens het aanschuiven in de lange rijen naar de ingang vonden de eerste vechtpartijen plaats. Ik moet toegeven dat ik me echt niet meer op mijn gemak voelde met die vechtende Gambianen rond ons. Gelukkig waren enkele leden van het gezin waarin we verblijven meegegaan en zorgden ze goed voor ons. Het concert zou normaal doorgaan in het stadium maar omdat daar de volgende dag een voetbalmatch plaats zou vinden hadden ze het concert verhuisd naar een basketbalveld even verderop. Met grote hekkens hadden ze het terrein afgebakend. De ingang was een gat dat ze in het hekken gemaakt hadden waar je door moest kruipen, omsingeld door zwaar beschermde politieagenten met matrakken. Enkele Gambianen probeerden onze tickets te stelen, hun handen gleden in onze zakken op zoek naar alles wat ze konden stelen. Ik had het er vooral moeilijk mee dat we helemaal betast werden in de massa van volk. Dit duurde niet lang, maar lang genoeg om te weten dat dit niet oke is. Ibrahim, de neef van het gezin waar we verblijven hielp ons naar binnen maar ving hierdoor zelf enkele rake klappen op van de agenten. Eenmaal binnen hoopten we dat het ergste nu voorbij was. Na een tiental minuutjes binnen te zijn, riepen ze dat iedereen naar het midden moest lopen. De omstaanders die probeerden stelen (omdat ze de tickets te duur vonden, dit was zo’n 6 euro) begonnen met stenen over de hekkens te gooien. We beseften dat we in de val zaten omdat de enige ingang ook diende als uitgang. Nog eens door die massa gaan konden we op dat moment niet aan. Gelukkig was het stenen werpen snel gedaan en konden we rustig van de muziek genieten, voor zover we nog in de mood waren om te genieten. Toen de hoofdact van de avond rond 3u30 ’s nachts het podium opkwam begon er opnieuw een vechtpartij. Dit was achteraan het veld waardoor iedereen telkens naar voor gedrumd werd. We voelden ons niet meer veilig en ook de Gambianen die ons vergezelden besloten dat we hier zo snel mogelijk weg moesten. Er vlogen dingen in brand en we voelden ons midden in een soort van rellen. Onder begeleiding van enkele Gambianen geraakten we veilig weg. Eenmaal in het busje was iedereen opgelucht dat we er weggeraakt waren. Toen we op de terugweg waren was het eenmaal nog niet voorbij. Enkelen probeerden op ons busje te springen om zo mee te rijden, de koffer werd open getrokken, waardoor wij achter ons keken en dit als afleidingsmanoeuvre gebruikt werd om terwijl de raampjes te openen en te graaien in het busje naar onze tassen en smartphones. Gelukkig zijn we niks gestolen en veilig terug thuisgeraakt. Iedereen zorgde voor elkaar en we zagen dat onze Gambianen ook heel goed voor ons gezorgd hadden. Zaterdag moest iedereen nog bekomen van wat de vorige nacht was gebeurd en maakten we onze lesvoorbereidingen. Zondag brachten we tenslotte een bezoek aan het monkeypark. De aapjes kwamen uit onze handen eten en nemen al onze stress terug weg. CompetentiesLeraar als opvoeder
Integreert de actualiteit (link met het land maken)Vb: in wiskunde oefeningen met rijst, yam,… werken Vb: in plaats van een freeze, werken met de elektriciteit die hier om de haverklap uitvalt. Integreert ICT op een functionele manierSmartbord aanwezig in het wiskundelokaal, leraren maken hier geen gebruik van omdat ze er niet mee kunnen werken. In plaats van figuren te beschrijven gebruikte ik dit om de ruimtefiguren / transformaties aan te brengen op een visuele manier. Interactie met de klasgroepOnderwijsleergesprek / actieve werkvormen Leraar als organisator Komt de gemaakte afspraken na en is altijd optijd. Veel leerkrachten komen te laat vanwege het openbaar vervoer. Wij zorgen ervoor dat we zeker op tijd vertrekken. Om 8u20 zijn we steeds in de school aanwezig. De mentor zelf is altijd te laat net als de leerlingen waardoor de les maar om 8u45 kan starten. (een kwartiertje te laat dus). Om 9u durven er dan nog leerlingen binnen druppelen (als leerkracht mag je hier geen negatief gevoel aan koppelen, sommige leerlingen komen namelijk van ver… Leraar als lid van schoolteam Vergaderingen binnen het team bijwonen en participeren Leraar als cultuurparticipant. Zin voor flexibiliteit Zin voor samenwerking Verantwoordelijkheidszin Taalvaardigheid Culturele flexibiliteit Culturele veerkracht Culturele communicatieve competenties Zelfstandig functioneren Samenwerken en netwerken De afgelopen week was weer goed vol gepland! Maandag was het dan zo ver, ons eerste bezoek aan de Kotu Secundairy School. We werden er hartelijk ontvangen door de vice directeur die ons metteen meenam naar de ‘assembly’. Dit is een wekelijkse bijeenkomst waar er toespraken gehouden worden voor alle leerlingen en waarop ook wij voorgesteld worden. De opstelling van de grote zaal was voor wat ongewoon. Alle leerkrachten, waar wij nu dus ook bijhoorden, moesten plaatsnemen op een soort klein podium vooraan. Ze kijken dan eigenlijk naar de leerlingen. We merkten ook al snel dat het in Gambia normaal is dat de leerlingen niet echt stil kunnen zijn. Tijdens de assembly waren de leerlingen ook contant aan het babbelen door de toespraken door. Ik maakte kennis met mijn wiskundementor en mocht al meteen een eerste lesje observeren. We kregen een kleine initiatie in het dragen van een hoofddoek alsook een rondleiding in de school. Daarna werden we al meteen uitgenodigd om deel te nemen aan de teamvergadering. Er werd besproken hoe de examens gepland zouden worden en hoe de communicatie binnen de school beter kon verlopen. Enkele leerkrachten kaarten aan dat ze belangrijke info van hun leerlingen moesten vernemen en dit niet naar hen gecommuniceerd werd. Er werd een voorstel geuit om in de leraarskamer een aankondigingenblad te hangen waar telkens mededelingen op zouden geschreven worden. Iedere leerkracht die dit gelezen had zou dit dan moeten ondertekenen. Er kwam al meteen protest van een leerkracht die weigerde zo’n meldingen te onderteken. Wat zijn reden hier voor was kon ik niet uit de discussie halen. Ik merkte dat het team van wiskundeleerkrachten enthousiast was dat een vrouwelijke studente hun team zou vervoegen. Dinsdag ging ik opnieuw naar kotu om er de hele voormiddag te observeren. Ik kwam er aan en al gauw kwamen de eerste leerlingen het lokaal binnen. De les zou om 8u30 starten maar de leerkracht kwam een kwartier te laat opdagen. Mijn mentor heb ik die voormiddag niet gezien dus besloot ik maar om de andere wiskundelessen te observeren. Tijdens mijn observatie voelde ik me erg geïntimideerd door de leerkracht die samen met mij in het lokaal zat. Alle leerkrachten begroeten me door een hand te geven maar deze gaf me meteen een knuffel. Ik toonde met mijn lichaamstaal dat ik hier niet echt mee gediend was. Hij spoorde me aan om naast hem plaats te nemen en trok een stoel dicht naast die van hem. Ik nam de stoel en verwijderde die wat van hem maar zodra ik ging zitten kwam hij met zijn stoel dichter. Hij vertelde me hoe mooi hij me vond en of ik in mijn vrije tijd eens niet met hem iets wou gaan eten. We waren al goed geïnformeerd door ons gastgezin over de opdringerigheid van sommige Gambianen, maar ik schrok er toch wel erg van dat dit zelf in deze ‘hoog aangeschreven moslimschool’ gebeurde. Toen hij me ook nog eens voorstelde om samen naar een film te kijken terwijl de leerlingen oefeningen aan het maken waren was de maat voor mij vol. Ik ging naar een andere wiskundeleerkracht en legde hem de situatie uit. Hij vertelde me dat de leerkracht waardoor ik me geïntimideerd voelde de assistent was van mijn mentor. Ik informeerde als de assistent ook telkens aanwezig zou zijn als ik les zou moeten geven en het antwoord was positief. Hij stelde voor om van mentor te veranderen en zag het zitten om mijn mentor te worden, zijn assistent gaf de les die ik had geobserveerd en was een heel vriendelijke vrouw waar ik me direct bij op mijn gemak voelde. Ik ging dus naar de directeur om dit probleem aan te kaarten en om hem te vragen of ik van mentor kon veranderen. Hij stond achter mijn beslissing en beloofde me om de assistent hierover aan te pakken. Na deze hectische dag was ik blij terug huiswaarts te kunnen keren. We zaten nog wat buiten op de straat om met de vrienden van ons gastgezin kennis te maken. Toen de neef van het gezin eten ging brengen naar de werknemers besloot ik mee te gaan. Er stonden 2 huizen, eentje dat al bijna klaar was waar ze een jaar geleden aan begonnen waren, en dan het nieuwe huis waar ze nog niet zo lang aan bezig waren. Het plafond was al min of meer klaar maar er is nog heel wat werk aan de winkel! Woensdag was dan mijn eerste observatie dag in The Swallow. Samen met het schoolhoofd, Annette, die ook onze gastmama is, maakte ik een lesrooster op. Om zeker aan voldoende uren te komen kreeg ik de Arts lessen alsook de LO lessen. De LO lessen mag ik vrij invullen zolang de leerlingen maar actief aan de slag zijn. Tijdens het opmaken van het lesrooster bleek al snel dat de school heel weinig arts voorziet voor de leerlingen. 1 uur per week maar terwijl LO 2 uur per week was. Ik kreeg de toestemming van het schoolhoofd om de uren te wisselen en 1 uur LO te geven en 2 uur arts. Zo kan ik mijn muzische lesjes goed opbouwen op het tempo van de leerlingen. Omdat er die dag geen ‘arts’ gegeven werd observeerde ik in zoveel mogelijk klassen. Ik begon in het 1e kleuter, omdat daar volgens het schoolhoofd veel muzisch werd gewerkt. Tijdens de observatie merkte ik dat de leerlingen echt gedrild worden om verschillende theorieën uit het hoofd te kennen. De dagen en maanden van de week werden in een liedje gegoten, het hele alfabet werd gezongen,… Bij sommige liedjes werden ook bijpassende bewegingen aangeleerd zodat de leerlingen actief hun theorie leren. In het 2e leerjaar observeerde ik een LO les. Omdat timing hier niet het sterkste punt is begon de les met een groot kwartier vertraging. Wat me meteen opviel is dat er hier geen kleedkamers voorzien zijn. De jongens moeten zich buiten de klas in de ‘gang’ omkleden. De gang dat is eigenlijk gewoon in open lucht, met zicht op de speelplaats. De meisjes kleden zich in de klas om terwijl de leerkracht nog aanwezig is in het lokaal. Je zag dat de meisjes zich hier niet echt op hun gemakje bij voelen. De les verliep wat chaotisch en al snel merkte ik dat het een hele klus zal worden om de leerlingen stil te krijgen. De leerkracht moest zijn volledige stemvolume meermaals gebruiken om de aandacht van de leerlingen te kunnen krijgen. Als ik de LO lessen zal moeten geven zal een fluitje heel welkom zijn. Op naar het 4e leerjaar. Bij deze leerkracht staat geen student omdat hij dit niet wou. Voor de arts en LO lessen was ik gelukkig wel welkom. Wat me in de kleuterklas al was opgevallen kreeg ik hier nog beter te zien. Er heerste in de kleuter- en lagere school een ware hype rond kauwgom. Verschillende leerlingen zaten te kauwen in de les. Wanneer de leerkracht dit opmerkte moesten de leerlingen hun kauwgom uit het raam naar buiten spuwen. Toen de LO les begon werd hier een kleine opwarming voor geïntroduceerd. Samen met de leerkracht zongen de leerlingen een lied waarop ze actief dansten. Ze moesten 5 rondjes lopen, speelden een kringspel,… De leerkracht had het plan om met 2 stoelen te werken. De leerlingen moesten lopen, de stoel van de tegenstander omgooien, de volgende aantikken, de volgende moest de stoel weer rechtzetten en zo snel mogelijk gaan zitten. Toen de ‘werkmannen’ dit zagen stopten ze de les omdat de stoelen te broos waren en uit elkaar zouden vallen. De leerkracht besloot de jongens te laten voetballen en voor de meisjes had hij een ander spel voorzien. Omdat hij het balletje niet vond had hij geen inspiratie meer en vroeg hij of ik de leerlingen niet even actief kon bezighouden. Ik bedacht snel een spelletje en de leerlingen waren meteen fan. Na de les kwam de leerkracht me zeggen dat hij het een leuk spel vond en of ik het wou opschrijven zodat hij het in de toekomst nog kon spelen met de leerlingen. Ieder e dag rond 17u eet ons gastgezin een traditionele maaltijd. Wij worden altijd uitgenodigd om ook eens te proeven. Omdat eten voor mij een groot issue is heb ik toch al enkele grenzen overwonnen door elke dag eens te proeven! Donderdag was het dan weer tijd om wiskunde in de KOTU school te observeren. Na mijn vorige ervaring vertrok ik met een bang hartje maar gelukkig had de directeur de assistent al aangepakt. Hij kwam niet meer in mijn buurt en zat niet meer in hetzelfde lokaal. Tijdens de observatie zag ik dat de leerlingen geen boek hadden maar enkel een cursusblok. De vraag moest dus telkens gedicteerd worden. Er werden geen oefeningen samen gemaakt maar er werd direct naar de oplossing gevraagd. De leerkracht bleef leerlingen aanduiden tot iemand het juiste antwoord gaf. Deze leerlingen moest dan voor de anderen verduidelijken hoe hij dit opgelost had. Omdat de andere meisjes al eerder klaar waren moest ik voor de eerste keer met het openbaar vervoer (lees een veredelde bestelwagen met bankjes in) terug huiswaarts keren. Na verschillende taxiritten aangeboden te kregen kwam er eindelijk een busje opdagen en kon ik mijn tocht verderzetten. Thuisgekomen begon ik mijn wiskundeles van maandag voor te bereiden.
Op vrijdag besloten we naar het strand te gaan. We genoten wat van de zon en onder het motto: ‘het nuttige aan het aangename koppelen’ besloot ik mijn dramalesje voor move2gether uit te werken. Eenmaal dit klaar was maakten we een lange strandwandeling voor we naar de vrouwengroep van move2gether gingen. Aangekomen moesten we eerst de vrouwen uit hun huisjes halen. We gaven elk om de beurt onze workshop en de vrouwen waren heel enthousiast! Omdat het de laatste avond was van de studenten van vorig jaar, besloten we samen nog een stapje in de wereld zetten. We leerden enkele gambiaanse moves en doken ons bedje in. Zaterdag mochten we lang uitslapen en maakten we van onze tijd gebruik om onze kleren uit te wassen, ik schreef wat verder aan mijn blog maar omdat het internet me niet gunstig was kon ik het nog niet publiceren. Zondag was het de langverwachte Independence Day! De Gambianen hadden er al verschillende keren over verteld waardoor we met te hoge verwachtingen ernaartoe trokken. Eenmaal aangekomen was er een grote massa Gambianen die het terrein wou opgaan. Iedereen werd gecontroleerd, we moesten onze tassen openen en ze gingen met een metaaldetector over ons lichaam. Iedere keer we bijna aan de ingang kwamen besloten de militairen dat het te druk werd en riepen ze dat iedereen achteruit moest. Ze haalden hun teaserguns uit en iedereen die niet uit de weg ging werd zomaar geteaserd! We waren helemaal in shock toen we dit zagen gebeuren. We waren dan ook erg bang om ons terug tussen de massa te mengen om binnen te geraken. Na een 5 tal keer teruglopen voor de teaserguns geraakten we eindelijk binnen! Ik stond nog even te trillen op mijn benen maar de andere Gambianan stelden me gerust. Het plechtige moment begon met een militair défilé gevolgd door een ererondje van de president. Omdat we er zo lang over gedaan hadden om binnen te geraken, konden we jammer genoeg maar enkele glimpen van dit spektakel opvangen. Thuisgekomen besloot ik samen met een andere student wat lokale contacten te maken. We gingen buiten gaan zitten en geraakten al snel aan de praat met de andere Gambianen uit de straat. Vrijdag (9/02) werden hartelijk ontvangen op de swallow. In deze school zal ik lesgeven voor project kunstvakken. We kregen er een rondleiding, er werden awards uitgereikt aan verschillende leerlingen. De school reikt elke week enkele awards uit om leerlingen 'in the picture' te zetten. Ze krijgen dan ook een kleine prijs. Dit zorgt voor een positief welbevinden. Ze zorgen er uiteraard voor dat tegen het einde van het schooljaar elke leerling eens aan bod gekomen is. Er zijn ook verschillende teams in de school, ook voor het 'beste' team is er een award. Als de leerlingen hun award krijgen is het de traditie dat ze eerst een kort dansje doen om hun move's te showen aan de school. We keerden met het openbaar vervoer terug, wat heel wat anders is dan in België. Hier rijden er kleine busjes rond, je moet je hand opsteken langs de weg en dan stoppen ze om je op te pikken. Er zijn geen vaste busstops of opstapplaatsen. Je moet dus goed opletten en optijd roepen als je je bestemming nadert. Er is telkens ook een kindje in de auto van een jaar of 7 a 10 die het geld in ontvangst neemt. Voor een busrit betaal je hier zo'n 7 dalasi. (1 euro = 57 dalasi). Thuisgekomen kregen we het leuke nieuws dat onze kamer eindelijk klaar zijn! De verhuis kon beginnen. Ik was blij dat ik eindelijk al mijn spulletjes kon uitpakken en de kamer helemaal eigen kon maken. Rond 16u30 kwam het gastgezin samen om te eten. Op het menu stonden visballen met rijst en een heel pikante saus. Opvallend is dat er telkens 2 kommen gemaakt worden, 1 voor de vrouwen en 1 voor de mannen. Mannen en vrouwen eten hier dus niet samen. Gastvrij zijn ze hier zeker, we waren in de buurt toen het eten geserveerd werd en prompt werden er 6 lepels bijgehaald. We proefden allemaal van dit typisch gambiaans gerechtje en moesten toegeven dat het voor ons veel te pikant was. Daarna was het tijd om kennis te maken met de vrouwengroep van Move2gether. Deze vrouwen komen elke vrijdag samen en organiseren activiteiten. Na de vrouwen uit hun huisjes te halen en mee te nemen naar De Swallow. De bijeenkomst had wat vertraging omdat er net een begrafenis was van iemand die in de straat woonde. Omdat we toch nog even moesten wachten waren de kindjes in de straat nieuwsgierig en kwamen ze piepen wie die nieuwe blanke meisjes waren. Al snel werden we de attractie van de straat en werden we omsingeld door kindjes die met ons wouden spelen. Na de begrafenis sloten nog enkele vrouwen aan. Een vrouw had haar dochtertje van 3 weken bij haar. Ik smelt als ik kleine kindjes zie en was dan ook heel blij dat ik het kindje even in mijn armen mocht houden! Op de laatste foto zie je een man verkleed met lange stukken plastic, hij liep achter het busje met 2 messen in zijn handen. We waren een klein beetje ongerust en vroegen ons af wat deze man daar deed. Ik nam snel een foto om in mijn gastgezin meer uitleg te vragen. Die kreeg ik ook, het is de periode voor de besnijdenissen van jongens. Er worden jongens besneden en de traditie wil dat deze besnijdenis gevierd wordt. De mannen die verkleed zijn komen kinderen (en toeristen) 'angst' aanjagen, maar heel onschuldig zo blijkt, en verzamelen geld om het feest van de besnijdenis te betalen.
Stoffenmarkt10 Februari gingen we op stap naar de Serrekunda Market om ons stofje te kiezen voor ons gambiaans kleedje. We hadden verwacht dat dit geen simpele klus zou worden en dit bleek inderdaad zo. Eenmaal aangekomen in de Serrekunda Market zagen we de ene stoffenwinkel na de andere. Keuze in overvloed (dat zie je ook aan de foto's). Uiteindelijk vond ik een prachtige stof afgewerkt met een gouden design. Gelukkig hadden we onze gastmoeder mee, een harde tante als het aankomt op onderhandelen. Ze kent de prijzen heel goed van de verschillende stoffen en zorgde ervoor dat we niet opgelicht werden. Na het kiezen van het stofje begon de volgende moeilijke taak. We moesten ook nog een modelletje kiezen. We zagen honderden voorbeelden van wat allemaal mogelijk was, onze gastmoeder showde ons haar hele garderobe en we schuimden het internet af. De kleermaakster kwam om onze maten op de meten en we toonden haar wat we in gedachten hadden. Vol spanning wachten we nu op het resultaat. S' avonds was het tijd om het nachtleven te verkennen. We bezochten de Poco Loco, een gezellige multiculturele bar. Het was er reggae night en een liveband kwam er spelen. Maar ook hier werden we weer met het sekstoerisme geconfronteerd. Vele jonge Gambianen zien kussen met oude vrouwen in hun midlifecrisis is geen mooi uitzicht. Hier moet ik echt nog aan wennen. Gelukkig bleven de oudere vrouwen niet tot de latere uurtjes waardoor we dansvloer konden overnemen. Het werd een gezellige avond en nacht en uitgedanst swingden we ons bed in. Op zondag wasten we onze kleren voor de eerste keer zelf met de hand! We werkten wat aan onze blog en kregen ’s avonds bezoek van de studenten die vorig jaar hetzelfde traject afgelegd hebben.
Ze wisten ons wat goeie tips en leuke plekjes mee te geven die we de komende weken/maanden zeker eens gaan bezoeken! De eerste dagen komen heel wat nieuwe indrukken op je af. In onze eerste week zullen we vooral onze omgeving wat verkennen en kennismaken met de verschillende personen waarmee we tijdens onze stage in contact zullen komen. S'nachts wakker worden door vreemde gezangen. Even vergeten dat moslims 5 keer per dag bidden! Dit wordt door luidsprekers door de hele stad weergalmt. Hopelijk went het snel... De MarktOmdat een van de gasten waar we verblijven in het ziekenhuis lag gingen we samen met onze gastmama op bezoek. Ik ben geen fan van ziekenhuizen en ook dit ziekenhuis gaf een naar sfeertje. We bezochten ook de plaatselijke markt. Even een knopje omdraaien. Alle voedingswaren liggen op stenen 'tafels' uitgestald. De vissen zitten vol vliegen en de geur is ook niet aangenaam. Al snel blijkt waarom. Bij het proeven van wat appelsienen zien we dat de pel op de vloer gegooid werd. Overal op de vloer lag afval en etensresten. Wat opviel, de vrouwen hadden allemaal mooie kleurrijke Afrikaanse jurken aan. Ik kijk er al naar uit om mijn eigen Afrikaanse jurk te kunnen dragen. We bezochten ook de familieleden van gastmoeder Isatoe. Hun huizen zijn een stuk primitiever dan hetgeen wij in logeren. Dit bezoek hielp me enorm om te relativeren. De mensen in de wijk weten van niet beter en zijn het leven zo gewoon. Als Westerling kun je je onmogelijk inbeelden hoe het zou zijn om je hele leven zo primitief te leven. StrandverkenningWe verkenden de weg naar het strand en gingen voor een lange strandwandeling. Uiteraard zonder de cultuur uit het oog te verliezen :) Elke minuut werden we aangesproken door Gambiaanse mannen. De mensen zijn hier overdreven vriendelijk maar de intenties zijn jammer genoeg meestal niet correct. Op het strand viel het ons ook op dat veel oudere vrouwen op stap waren met een veel te jonge Gambiaanse man. Voor Gambiaanse mannen is een blanke vrouw een ideaalbeeld, ze zien in jou hun ticket naar Europa. De Duitse gaste die ons op sleeptouw nam was hier eerder al geweest en kende de goeie plekjes al. We ontmoeten fijne Gambianen die ons verwelkomden met djembés en voor ons zongen. De sfeer was er heel fijn en we waagden ons zelfs aan een dansje, al kunnen we hun ritmegevoel nooit evenaren. We genoten van de zon en ondanks het vele smeren ziet onze huid toch al een beetje rood. Uiteraard zitten we ook regelmatig samen met onze gastfamilie. We kwamen tot de constatatie dat onze gastmoeder Isatoe een pruik draagt. Ze is iemand die zich altijd heel mooi kleed, juwelen draagt en er echt goed uitziet. Ze vertelde ons dat status heel belangrijk is en de meeste vrouwen een pruik dragen omdat ze liever meer haar willen. You always want something you can't have. De pruiken zijn vrij duur, voor een mooie pruik betaal je zo'n 300 euro. Een onderwerp om misschien later nog eens dieper op in te gaan! PottenbakkerijWe brachten een eerste bezoek aan onze stageschool 'The Swallow'. We gingen ook de eerste keer met het public transport. De busjes hebben geen vaste stops, je moet zwaaien om hun aandacht te trekken, en roepen wanneer je eraf moet. Uiteraard zit iedereen ook hier weer erg op elkaar geprest. Hoe meer mensen meekunnen, hoe meer inkomsten! Bij het binnengaan werden we meteen verwelkomd door enthousiaste kindjes. Hier zal ik muzische lessen geven. Samen met het 2e leerjaar ging ik mee op excursie. Met 26 leerlingen in een bus voor 10, in Gambia kan het allemaal. De kinderen zitten allemaal samengepropt in de bus maar dit laat de pret niet bederven, integendeel. Tijdens de rit zingen de kindjes enthousiast Gambiaanse en Engelse liedjes. Tijdens de busrit had ik een eerste gesprek met de leerkracht van de klas. Hij is de meest creatieve leerkracht van de school en staat er voor open om samen leuke lessen te bedenken voor de kindjes. Dit was al de 3e excursie die hij met de leerlingen organiseerde. Eerder dit jaar bezochten ze ook al een visserij en een grote tuin om over het fruit te leren. De excursie vandaag was naar de pottenbakkerij. De leerlingen kregen eerst een theoretische uitleg over de klei, wat opviel, tijdens de uitleg moesten de leerlingen sommige woorden herhalen. Elke keer als een belangrijke term aan bod kwam moesten ze deze 2 keer herhalen. Bij 2 keer herhalen veronderstelde de workshopgever dat de leerlingen het wel zouden kennen. Ze kregen ook allemaal zelf een stukje klei waaruit ze iets mochten maken, enkele creatievelingen maakten een muis of een wolf, anderen een hartje. Wat opviel, de meeste leerlingen maakten een vijzel. Dit is een soort keukengereedschap dat thuis veel gebruikt wordt om eten in fijn te malen. Nadien demonstreerde de workshopgever hoe hij een pot draaide. Zelf had ik dit nog nooit gezien en ik moet toegeven zelf toch ook wel onder de indruk te zijn. De 2 kindjes die konden antwoorden op de theoretische vraag kregen de kans ook zelf een pot te draaien. De kindjes genoten enorm. In de terugweg stopte de bus even omdat de leerlingen graag een ijsje wouden eten. Ik zag dat de leerkracht eerst sommige kinderen wat geld toestak, om het later terug op het halen. Tijdens de terugrit vroeg ik hoe hij dit geregeld had. Hij vertelde me dat hij zelf betaalde voor de kinderen die geen geld meekregen naar school maar dat de kinderen die het wel konden betalen, dit zelf betaald hadden. Het viel me op dat de kindjes direct wouden delen. Je weet dat ze zelf bijna niets hebben en nog zouden ze niet liever willen dan een hapje te delen met hun leerkracht(en). KlascontextToen de leerkracht in de klas aan de leerlingen vroeg hoe het met hun ging schrokken we toch een beetje. Als antwoord kwam een heel erg ingestudeerd in hetzelfde ritme gedreunde zinnetje: "i am fine, thank you, and how are you". Je hoort heel erg dat de leerlingen alles heel erg ingestudeerd aangeleerd kregen en enkel herhalen. Ook kwa klasorganisatie keken we wat vreemd. De leerlingen zitten allemaal braaf en stil in de klas, hun aanwezigheden worden opgenomen maar omdat ze op excursie gaan zal de leerkracht geen les geven. De leerlingen mogen zo'n 40 minuten op de speelplaats rondhuppelen tot de busdriver ons komt ophalen. Eenmaal aangekomen werden de leerlingen wel duidelijk gewaarschuwd niets kapot te maken. Je merkte dat ze heel erg gedisciplineerd waren. Nadien liet de leerkracht de leerlingen nog even muziek maken en dansen, dit zo'n groot uur, de tijd dat ze dus te laat terug waren in de school. De leerlingen dragen ook allemaal hetzelfde uniform. ActuaUiteraard blijf ik ook ter plaatse de actualiteit van het land opvolgen.
Competenties
|